Boos!

Vanuit onze jongste jeugd word het ons geleerd. “Doe niet zo boos”, “Slappeling”, “Kusje over”, “Moet je daar nou zo verdrietig over zijn?”, “Doe eens rustig””, “Stel je niet zo aan”. Maar ook “ik snap niet dat je daarom kunt lachen”. En zo hebben we geleerd onze emoties te onderdrukken. Zaken waar we echt wel verdrietig of boos over mogen zijn zoals gepest zijn op school, je ouders die gescheiden zijn, geen vriendjes hebben, het overlijden van iemand, geen kinderen kunnen krijgen, een scheiding, kinderen die ziek zijn, werk dat niet leuk of te zwaar is, worden onderdrukt.
Emoties die blijven hangen in je lichaam, zich vastzetten en die zwaar gaan wegen. Die gaan uiteindelijk lichamelijke klachten geven.
We zien boosheid, verdriet hebben als negatieve emoties en alles wat negatief is mag niet. Toch? Daarmee wijzen we een deel van ons zelf af. En daarmee komen die onverklaarbare hoofdpijnen, maagklachten, rugklachten, de onrust, de pijn in je benen, de slapeloosheid en noem het maar op.
Het uiten van oud zeer, (oude) boosheid, (oud) verdriet kan zo’n opluchtig geven. En soms weet je niet eens meer waarom je nou zo boos bent of zo verdrietig. Het moet gewoon uit je systeem. Het zorgt ervoor dat lichamelijke klachten verminderen. Het geeft lucht aan je systeem. Je lichaam, je ziel mag weer zijn zoals het bedoeld is. En natuurlijk is het soms moeilijk om oud zeer, oud verdriet te doorleven. En hoe mooi is het om te beseffen dat je boos mag zijn en te erkennen dat het zo is.
Emoties die er mogen zijn. Vroeger maar ook zeker nu!

Karin Ovinge

November 2019